« Δεν θα ήθελα να είχα γεννηθεί έτοιμος. Μ’ αρέσει να διορθώνομαι και να γίνομαι καλύτερος μέσα από τη γνώση και τη σκληρή δουλειά »
Γράφει η Ελευθερία Γεωργοπούλου (Υπεύθυνη Επικοινωνίας του toothnews)
Είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες Οδοντοτεχνίτες ή ένας επαγγελματίας με άριστες δημόσιες σχέσεις; Είναι βαθιά καταρτισμένος ή άνθρωπος που ξέρει με έξυπνους τρόπους να προωθεί τη δουλειά του; Ποιοτικός ή απλώς άριστος γνώστης της οδοντικής τεχνικής; Ο Νώντας Βλαχόπουλος, περί αυτού ο λόγος, είναι ένας Οδοντοτεχνίτης ιδιαιτέρως αγαπητός στην οδοντοτεχνική οικογένεια. Κανένας δεν θα βρεθεί να αμφισβητήσει την προσφορά του στην προώθηση της ελληνικής οδοντικής τεχνολογίας στο εξωτερικό.
Ο Νώντας Βλαχόπουλος που γνώρισα εγώ είναι πάνω από όλα ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να απαντήσει ακόμη και στις πιο σκληρές ερωτήσεις. Ένας άνθρωπος που δεν προσπαθεί να αμυνθεί στην όποια επίθεση, αλλά έχει την διάθεση να εξηγήσει τις σκέψεις του, τη στάση ζωής του, όλους αυτούς τους παράγοντες που τον οδηγούν σε συγκεκριμένες επιλογές και συμπεριφορές.
Ο Νώντας Βλαχόπουλος δεν θέλει να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το εγώ του, αλλά το έργο του. Είναι απόλυτα αποφασισμένος, κάνει εδώ και 25 χρόνια αυτό που έχει επιλέξει, να δημιουργεί δηλαδή στον οδοντοτεχνικό πάγκο, να παράγει ποιότητα και να μοιράζει τη γνώση που απέκτησε χωρίς δυστυχώς να είχε κάποιον να τον διδάξει.
Ο Νώντας Βλαχόπουλος δέχτηκε να κάνουμε την προγραμματισμένη συνέντευξη / κουβέντα στην Κηφισιά, στο εργαστήριό του μια Πέμπτη απόγευμα. Δεν ήθελα να κάνω άλλη μία από αυτές τις γεμάτες θαυμασμό συνεντεύξεις, ήθελα να τον κάνω να αποκαλυφθεί. Να τον βοηθήσω να αφήσει ελεύθερο τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τη δημόσια εικόνα που έχει δημιουργήσει. Τελικά δεν ήταν δύσκολο.
Ο Νώντας Βλαχόπουλος ήταν πολύ πιο ανοιχτός στις απορίες μου από όσο περίμενα. Πρόθυμος να μιλήσει για όλα. Σίγουρος για τον εαυτό του, για τη δουλειά του, για τις επιλογές του. Σίγουρος για τον προσωπικό του δρόμο, τον οποίο χαράζει εδώ και αρκετά χρόνια με σκληρή δουλειά και πάθος.
Κυρίες και κύριοι, ο πιο πολυσυζητημένος Έλληνας οδοντοτεχνίτης των τελευταίων χρόνων ο Νώντας Βλαχόπουλος μιλά στο toothnews.gr.
Πες μας λίγα λόγια για εσένα. Πώς έγινες Οδοντοτεχνίτης;
Είχα περάσει σε μια σχολή Λογιστικής στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Δεν το ήθελα, γιατί από μικρός επιθυμούσα να ασχοληθώ με ένα επάγγελμα πιο δημιουργικό, που συμπεριλαμβάνει τεχνική, τις κατασκευές ας πούμε. Να φτιάχνω πράγματα δηλαδή κι αυτό μου το ενέπνευσε ο πατέρας μου, τον οποίο θεωρώ το δάσκαλο της ζωής μου. Είναι ένας πολύ δημιουργικός άνθρωπος. Από εκείνον έμαθα το τεχνικό κομμάτι, βίδες, φρεζαρίσματα κ.α. και γενικά πήρα απ’ εκείνον αρκετά ώστε να αποκτήσω τεχνική αντίληψη. Από μικρός έφτιαχνα τα παιχνίδια μου μόνος μου.
Για να καταλάβεις πόσο μου άρεσε να ασχολούμαι με τις κατασκευές έφτασα στο σημείο μια μέρα στο δημοτικό να πάω στο μάθημα σχεδόν “τυφλός” και με πόνο στα μάτια, και αυτό γιατί την προηγούμενη μέρα έφτιαχνα ένα αυτοκίνητο παιχνίδι χρησιμοποιώντας οξυγονοκόλληση χωρίς καμιά προφύλαξη. Όμως, για να επανέλθω στο ερώτημά σου, τελικά την ιδέα για να ασχοληθώ με την οδοντική τεχνολογία μου την έδωσε ένας γείτονας, που τυχαία τον συνάντησα σε μια απογευματινή βόλτα. Όταν με ρώτησε για την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, μου πρότεινε το επάγγελμα του οδοντοτεχνίτη, το οποίο τότε ούτε καν γνώριζα τι ήταν! Όταν γύρισα σπίτι άνοιξα εγκυκλοπαίδειες και ενημερώθηκα για τα δόντια όσο μπορούσα.
Την ίδια ημέρα συνάντησα ένα φίλο μου και του είπα για την οδοντοτεχνική και εκείνος τότε μου πρότεινε την Σιβιτανίδειο Σχολή. Αυτό ήταν! Δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Πότε πήγα, πότε τελείωσα κι έπειτα πότε παρακολούθησα και το ΤΕΙ Οδοντικής Τεχνολογίας ούτε που το κατάλαβα! Γιατί μου άρεσε πολύ! Διάβαζα, έπαιρνα τα εκμαγεία σπίτι και ξενυχτούσα πάνω σ’ αυτά. Όπως καταλαβαίνεις, εάν η βόλτα μου δεν με είχε βγάλει στη συγκεκριμένη διαδρομή, τώρα δεν θα ήμουν οδοντοτεχνίτης. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κάτι θα έφτιαχνα, ίσως σπίτια.
Είσαι 25 χρόνια στο επάγγελμα του Οδοντοτεχνίτη και η πορεία σου είναι μονίμως ανοδική, πως γίνεται;
Γίνεται με πολύ προσπάθεια, με πάθος, με το να αναζητάς καινούργια πράγματα, να είσαι ποιοτικός, να μην εφησυχάζεσαι. Η οδοντοτεχνική είναι επιστήμη και τέχνη. Αν κάθε χρόνος που περνάει μένεις στάσιμος, τότε δεν έρχεται η πρόοδος. Η πρόοδος δεν έχει συγκεκριμένη συνταγή, έχει όμως συγκεκριμένα υλικά τα οποία είναι η δουλειά και η συνεχής ενημέρωση. Πρέπει όχι απλά να παράγεις, αλλά να παράγεις με ποιότητα.
Σήμερα έχω στο εργαστήριο μου 8 άτομα, και αυτό φυσικά θέλει πολύ δουλειά για να το κάνεις να «τρέχει» σωστά. Πρέπει να είσαι οργανωτικός, να έχεις παραγωγή, αλλά κυρίως να έχεις ποιότητα κι όχι το ένα να είναι εις βάρος του άλλου. Πρέπει να είσαι όχι μόνο άριστος τεχνίτης αλλά και καλός επιχειρηματίας, και τα δύο μαζί. Οι ισορροπίες πρέπει να ακολουθούνται κατά γράμμα, είτε έχεις πολλά περιστατικά είτε έχεις λιγότερα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω ξενυχτήσει αρκετές φορές στο εργαστήριο δουλεύοντας.
Έχω καλούς και απαιτητικούς πελάτες, και εκτός της ποιότητας που αναμφίβολα θα πάρουν, πρέπει σαν εργαστήριο να είμαστε συνεπείς και στους χρόνους παράδοσης. Πόσο μάλλον στις μέρες μας που τα πράγματα στην χώρα μας είναι κάπως ρευστά. Για να καταλάβετε, όταν ολοκληρώνεται ένα περιστατικό, πάντα ελέγχεται από εμένα και φωτογραφίζεται για το αρχείο μου. Σας ομολογώ ότι κάθε εργασία αντιμετωπίζεται σαν να είναι η μοναδική εργασία του εργαστηρίου, και θα τελειώσει άρτια όσο χρόνο και να μας πάρει.
Κάποιοι λένε ότι ο Βλαχόπουλος είναι πολύ καλός τεχνίτης και έχει ταλέντο. Εσύ τι λες, θεωρείς ότι έχεις ταλέντο, ή θα πετύχαινες έτσι και αλλιώς γιατί εργάζεσαι σκληρά 25 χρόνια τώρα;
Όλα βοηθούν. Άλλοι έχουν ταλέντο στη μουσική, άλλοι στον αθλητισμό. Εγώ από μικρός ασχολιόμουν με τεχνικά θέματα όπως σας είπα, γιατί άρεσε και στον πατέρα μου, έχουμε μια κλίση σαν οικογένεια. Ο αδελφός μου είναι μηχανικός αεροσκαφών. Αυτή λοιπόν η κλίση με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα στη λειτουργία της οδοντοτεχνικής. Το αισθητικό μέρος το ανακάλυψα. Είναι αυτό που βλέπει ο ασθενής και χαίρεται, ενώ ο οδοντίατρος θα εστιάσει περισσότερο για παράδειγμα σε μια μικρο – εφαρμογή.
Μια ιδιαίτερη κατασκευή ας πούμε. Ξέρετε, δεν γεννιέται κανείς παιδί θαύμα εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Έχεις κάτι το οποίο το εξελίσσεις. Ξεκίνησα στα 18 μου φτιάχνοντας χάλια δόντια, όπως και οι συμφοιτητές μου. Στα 23 μου έφτιαχνα πολύ καλύτερα, είχα όμως το δικό μου εργαστήριο! Δεν θα ήθελα να είχα γεννηθεί «έτοιμος». Μ’ αρέσει να διορθώνομαι να γίνομαι καλύτερος μέσα από τη γνώση και τη σκληρή δουλειά. Να δημιουργείς και να μπορείς να μεταφέρεις τη γνώση σε άλλους με τη δική σου σφραγίδα. Μεγάλο πράγμα η δημιουργία, διαφορετικά ποιο το νόημα της ύπαρξης μας; Είμαι ελεύθερος νους. Θέλω να δημιουργώ, να φτιάχνω πράγματα κι όχι να είμαι ένας account ή ένας εκτελεστικός.
Τελικά νομίζω ότι για να πετύχεις όλα όσα λένε στην αγορά, θα πρέπει να είσαι συγκεντρωτικός και τελειομανής.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Έχω ανησυχίες για όλα όσα πρόλαβα ή δεν πρόλαβα να κάνω μέσα στην ημέρα. Βασανίζομαι ακόμα κι ότι άργησα να δω π.χ ένα e-mail. Σκέφτομαι μόνος μου: «Αυτή η δουλειά δεν με ικανοποιεί, θα την ξηλώσω αύριο το πρωί και θα την ξαναφτιάξω». Και το κάνω! Δουλεύω στο πάγκο και είμαι λαχανιασμένος.
Πολλές φορές δεν σου κρύβω ότι με κουράζει το εργαστήριο γιατί καταναλώνω πολύ ενέργεια. Μπορεί να δουλεύω 5-6 περιστατικά ταυτόχρονα, να βλέπω τι κάνουν οι συνεργάτες μου. Ξέρεις, δεν φεύγει περιστατικό από το εργαστήριο χωρίς να το ελέγξω. Γιατί εάν γίνει κάποιο λάθος δεν μπορώ να πω στο οδοντίατρο ότι φταίνε οι συνεργάτες μου, εκείνος εμένα γνωρίζει σ΄ εμένα θα βάλει τις φωνές. Όταν καταλάβω ότι μου φεύγει ο έλεγχος «αρρωσταίνω». Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα τη λύση, δουλεύω ακριβώς όπως δούλευα.
Όταν ξεκίνησες σίγουρα θα είχες κάποια πρότυπα; Ποιοί ήταν;
Δεν υπήρχε τότε η ενημέρωση από το διαδίκτυο, ώστε να δω τεχνίτες και να παρακολουθήσω τις δουλειές τους. Θαύμαζα τους γνωστούς της εποχής από τις εκδόσεις τους και μέσα από τις προωθητικές ενέργειες των εταιρειών, όπως ο Ubassy, o Kataoka.
Από τον Ελλαδικό χώρο είχα παρακολουθήσει τον Ηλία Ψαρρή, που έκανε την Creation τότε, πρωτοφανείς ενέργειες για την εποχή. Ο Ηλίας παραμένει εξαιρετικός και ειδικά για μένα που δεν είχα δασκάλους να μου δώσουν τη γνώση και την εμπειρία τους. Ξέρετε είναι πολύ άσχημο να μην έχεις τη τύχη να σε διδάξει κάποιος. Δεν είναι όπως τώρα, που οι τεχνίτες μπορούν να βγαίνουν εκτός Ελλάδος και να εκπαιδεύονται με μεγάλα ονόματα και να μαθαίνουν από αυτούς. Εγώ κατέβαλα πολύ κόπο για να μάθω. Δεν πήρα έτοιμη γνώση, δεν είχα τέτοια ευκαιρία, ούτε οικονομική δυνατότητα για να την αποκτήσω. Όταν άνοιξα το εργαστήριο δεν μπορούσα να το κλείσω και να πάω στο εξωτερικό να μάθω, έπρεπε να καθίσω να δουλέψω.
Το να είσαι πρότυπο για κάποιους νέους οδοντοτεχνίτες θεωρείς ότι σου κάνει καλό ή κακό; Μήπως η φήμη τελικά βλάπτει;
Ωραίο ακούγεται όπως το λες. Όμως δεν έχω αλλάξει, τις ίδιες βλακείες που έκανα τότε, συνεχίζω να κάνω και τώρα. Η αναγνωρισιμότητά μου δεν μου πρόσθεσε τίποτα. Είμαι ίδιος, έχω τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, έχω εκπληκτικές σχέσεις, τους συναδέλφους μου επίσης.
Οι άνθρωποι που με ξέρουν το διαβεβαιώνουν. Βέβαια η φήμη καμιά φορά δημιουργεί μια εικόνα πλασματική. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι έχουν μια εικόνα για μένα, αλλά είναι μόνο το έξω μου. Ξεχνούν ότι κάποιος αν είναι ίσως ένας καλός τεχνίτης μπορεί τελικά και να είναι ο μόνος λόγος της επιτυχίας του.
Αλήθεια τι απαντάς σε εκείνους που σε θεωρούν απόμακρο και σνομπ;
Ίσως να υπάρχουν κάποιοι που με θεωρούν απρόσιτο. Όταν με γνωρίζουν όμως νομίζω πως αλλάζουν γνώμη. Ξέρεις το αντιμετωπίζω και με ξένους. Μου είπε ένας τις προάλλες «Τελικά δεν είσαι αυτό που νόμιζα…». Δηλαδή τι νόμιζε; Ειλικρινά είμαι απλός, κάνω πλάκα, θα μιλήσω σε όλους, ενώ σε μένα δεν μιλάνε πάντα όλοι π.χ παίρνω τηλέφωνο και δεν εμφανίζονται, ενώ εγώ δεν το κάνω ποτέ σε άνθρωπο αυτό.
Όλα τα ανέχομαι, όμως να μου πουν ότι είμαι σνομπ ή ότι «έχουν πάρει αέρα τα μυαλά μου» δεν το δέχομαι. Ποιός μου μίλησε και δεν του έδωσα σημασία; Μιλάω σε όλους. Τον Ιούνιο ακούστηκε ότι σνομπάρισα την έναρξη ενός πραγματικά εξαιρετικού καλοκαιρινού event, επειδή δεν ήμουν από νωρίς στην παρουσίαση των ομιλητών. Όμως κανείς δεν ξέρει τι μου συνέβη εκείνη την ημέρα. Είχα προγραμματισμένο σεμινάριο με ξένους την επόμενη ημέρα στο εργαστήριο μου και ο χώρος πλημμύρισε από νερά. Έπρεπε να τακτοποιήσω το πρόβλημα κι έπειτα να πάω. Έτυχε μια αναποδιά, κι όμως ακούστηκαν διάφορα. Έφυγα λαχανιασμένος να προλάβω και αφού ήσασταν εκεί θα είδατε ότι άνοιξα το laptop λίγο πριν με παρουσιάσουν.
Απ’ ότι μας είπες παραπάνω, εσύ δεν ευτύχησες να έχεις δάσκαλο και το φέρεις βαρέως. Πώς λοιπόν μπορείς να βοηθήσεις σήμερα τα νέα παιδιά, ώστε να μην τραβήξουν τα ίδια με εσένα;
Καταρχήν εκείνο που θέλω να τους πω είναι να επιδιώκουν σ’ όλη τους τη ζωή να παίρνουν όση περισσότερη γνώση γίνεται. Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα στο χώρο μας. Έχει ανέβει το επίπεδο της οδοντοτεχνικής τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και στο εξωτερικό. Ειδικά στο χώρο των σεμιναρίων τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε να γίνονται και να διδάσκονται καταπληκτικά πράγματα. Για να είναι ένας νέος οδοντοτεχνίτης ανταγωνιστικός, πρέπει να πατάει καλά στα πόδια του και μόνον η γνώση είναι αυτή που θα του δώσει αυτή την αυτοπεποίθηση.
Επίσης θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε ακόμη πιο μακριά να μην είμαστε κοντόφθαλμοι. Να διευρύνουμε τους ορίζοντες, να συνεχίσουμε να ανεβάζουμε το επίπεδο της δουλειάς και της παιδείας μας. Έχουμε πολύ καλούς τεχνίτες, νέα παιδιά με πάθος, φτάνει να μη τους κόβουν κάποιοι τα φτερά. Τους βλέπω να αφήνουν τις οικογένειές τους τα Σαββατοκύριακα και έρχονται να μάθουν, ώστε να γίνουν καλύτεροι.
Προσωπικά προσπαθώ περισσότερο με τους Έλληνες παρά με τους ξένους. Συζητάμε πολλά πράγματα, κάνουμε πλάκα, έχουμε ίδια κουλτούρα, ίδια γλώσσα, καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον καλύτερα. Έχω πει στην Ομοσπονδία αλλά και στην Οδοντοτεχνική Σχολή ότι είμαι στη διάθεσή τους να με καλέσουν και να μεταδώσω σε όποιον το επιθυμεί τη γνώση που έχω αποκτήσει.
Μιας και αναφέρθηκες στην αξία των σεμιναρίων πες μας την άποψη σου για το επίπεδο τους;
Ξέρετε δεν σημαίνει ότι όσοι ασχολούνται με τα σεμινάρια είναι και οι καλύτεροι. Γνωρίζω συναδέλφους στο εξωτερικό που ασχολούνται με τα σεμινάρια και δεν είναι σε υψηλό επίπεδο. Έχουν όμως πολύ μεγάλη προβολή, τόσο αυτοί όσο και το σεμινάριό τους. Ο καθένας αποδεικνύει τις δυνατότητές του όχι φυσικά στην παρουσίαση (εκεί όλες οι εργασίες είναι εκπληκτικές), αλλά στον πάγκο. Εκεί βλέπεις τη διαφορά. Έχω δει τεχνίτες με φανταστικές εργασίες τις οποίες δεν μπόρεσαν ποτέ να υποστηρίξουν στον πάγκο. Και είναι άλλοι που υποστηρίζουν την δουλειά τους χωρίς προβολή. Όλα στην πράξη αποκαλύπτονται.
Για την Ελλάδα έχω να πω ότι έχουμε ανέβει επίπεδο αλλά πρέπει κι άλλο. Πιστεύω ότι τα σεμινάρια μας πρέπει να γίνουν πιο ουσιαστικά. Πρέπει να δίνεται ελεύθερα όλη η πληροφορία. Δεν φτάνει μόνο να βλέπεις, αλλά θα πρέπει και να παίρνεις γνώση, έτσι ώστε να μπορείς κι εσύ να χειριστείς το υλικό ή τα υλικά το ίδιο καλά με αυτόν που τα παρουσίασε στο σεμινάριο. Είναι προς το συμφέρον όλων η γνώση χωρίς κρυφά σημεία.
Πιστεύω ακράδαντα ότι το σεμινάριο δεν είναι μόνο η επίδειξη, αλλά το πόσο καλά μπορεί κάποιος να μεταφέρει τη γνώση, και τελικά πόσο καλός δάσκαλος μπορεί κάποιος να είναι. Είναι σημαντικό σημείο αυτό. Το σεμινάριο δεν έχει ώρα λήξης. Όταν διδάσκεις αδειάζεις, δεν κρατάς μυστικά, τα λες όλα. Κάποιοι δυστυχώς, θα πουν 2-3 πράγματα και θα φύγουν. Πας σε μερικά σεμινάρια και ακούς και βλέπεις τα ίδια και τα ίδια. Επαναλαμβάνω, τα λες και τα δείχνεις όλα.
Ξέρετε κάτι, μέσα από τα σεμινάρια γίνομαι κι εγώ καλύτερος. Την ώρα που δουλεύεις μπορεί να σου πει κάποιος κάτι που έκανε και να μη το έχεις σκεφτεί ή να κάνει μια ερώτηση και να πεις κοίτα που μπορεί να γίνει κι έτσι. Δουλεύεις συνέχεια στο «τέρμα», «στα όρια». Γίνεσαι πιο δεξιοτέχνης, όλες οι αισθήσεις σου είναι εκεί, δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει πολύ. Είμαι στο maximum όσο διαρκεί ένα σεμινάριο, κι αυτό γιατί αγαπώ την δουλειά μου και σέβομαι όσους συμμετέχουν και έρχονται για να με δουν.
Να σου δώσω και μια πληροφορία, μιας και το έφερε η κουβέντα μας. Υλοποιήσαμε ήδη την ιδέα ενός Study Club, το οποίο μάλιστα θα ξεκινήσει τέλος Οκτωβρίου, όπου θα μαζευόμαστε οι τεχνίτες και εκεί θα τα λέμε όλα. Βλέπεις μ’ αρέσει η Ελλάδα. Παρόλο που έχω Καναδική υπηκοότητα και μου δίνεται η δυνατότητα να φύγω πιο εύκολα στην Αμερική ή στην Ευρώπη, που και εκεί έχω πολλές γνωριμίες λόγω των σεμιναρίων που κάνω, αλλά Ελλάδα δεν είναι πουθενά!
Το καλύτερο θα ήταν στην πατρίδα μας να είχαμε ιδανικότερες συνθήκες εργασίας και ο κλάδος μας, λόγω της οικονομικής κρίσης, να μην οδηγείται σε μια μιζέρια! Όμως είναι γεγονός ότι όταν αυξάνουν τα έξοδά σου και η φορολογία σου δεν μπορείς να χαμογελάς.
Μιας και είμαστε στην ενότητα ερωτήσεων για οικονομία και οικονομική κρίση, ποιά είναι η γνώμη σου που η αγορά μειώνει τις τιμές για να διατηρήσει το πελατολόγιο της;
Δυστυχώς, το έχω ακούσει και εγώ, ρίχνουν τιμές και μάλλον και την ποιότητα για να διατηρήσουν σαν πελάτη τον οδοντίατρο. Δεν το έκανα ποτέ και ούτε πρόκειται να το κάνω τώρα. Δεν ξόδεψα τόσα χρόνια για να χαλάσω τη δουλειά μου λόγω κρίσης.
Όταν πριν από 3-4 χρόνια ξεκίνησαν οι οικονομικές δυσχέρειες στην Ελλάδα, οι συνεργάτες μου στο εργαστήριο, βλέποντας και ακούγοντας τι συμβαίνει στο χώρο, άρχισαν να ανησυχούν για τυχόν ανακατατάξεις. Τους λέω λοιπόν μια μέρα: «αφήστε τα όλα, φτιάξτε καφέ κι ελάτε να μιλήσουμε». Τους διαβεβαίωσα λοιπόν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα εις βάρος τους.
Ένα πράγμα τους ζήτησα μόνο: να ανέβει η ποιότητα της δουλειάς ακόμα περισσότερο, να παραδίδουμε ακόμη πιο τέλεια περιστατικά! Αυτό και έγινε! Δεν έφυγε κανένας πελάτης, η δουλειά ανέβηκε και οι συνεργάτες μου χάρηκαν. Είναι το καλύτερο σχήμα που είχα ποτέ στο εργαστήριο. Είμαστε οικογένεια. Επένδυσα στους χαρακτήρες τους πρώτα κι έπειτα στις τεχνικές τους ικανότητες.
Τελευταία υπάρχουν πολλά παράπονα από Οδοντοτεχνίτες για Οδοντίατρους που μοιράζουν τη δουλειά αριστερά και δεξιά ανάλογα με την τιμή. Ποιά είναι η άποψη σου;
Δεν θεωρώ ότι είναι σωστό αυτό που γίνεται. Ευγενικά θα το χαρακτηρίσω, «επαγγελματικό ελιγμό».
Θα έβαζε ένας Οδοντίατρος οπίσθιο δόντι στο παιδί του σ’ ένα οικονομικότερο εργαστήριο, που ξέρει ότι δεν κάνει και την καλύτερη δουλειά; Δεν νομίζω. Τότε γιατί να το κάνει στον ασθενή του;
Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Προσπαθώ να είμαι καλά, να περνάω καλά με τους φίλους μου και να είναι καλά η οικογένειά μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Όλα τα άλλα γίνονται. Τρέμω, φοβάμαι αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν φοβάμαι τη πορεία της δουλειάς, την κρίση, άλλωστε είχα προετοιμαστεί, γι’ αυτό και βγήκα προς τα έξω με τα σεμινάρια και τελευταία απέκτησα και μια νέα επιχείρηση.
Και επιχειρηματίας λοιπόν πώς προέκυψε;
Ο κος Κλιάφας μου έκανε πρόταση να αναλάβω την επιχείρησή του και την αποδέχτηκα. Μετά από διάφορα εμπόδια που προέκυψαν από το 2011 έως πριν ένα – δύο χρόνια, ξεκίνησα. Δεν το επεδίωξα. Με βρήκαν. Και παρόλο που πήγε να ναυαγήσει δύο φορές, τελικά επιτεύχθηκε.
Ανέθεσα την διοίκηση της επιχείρησης στην κα Μάγια Ζαφείρη, την οποία ξέρω πολλά χρόνια, την εμπιστεύομαι απόλυτα κι έχουμε τις ίδιες επαγγελματικές απόψεις καθώς επίσης έχουμε πολλά κοινά και σαν χαρακτήρες. Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να δουλέψω την εταιρεία. Θα ήμουν μέσα στο άγχος και στο τρέξιμο.
Τελικά τι είναι ο Νώντας Βλαχόπουλος; Οδοντοτεχνίτης; Δάσκαλος ή Επιχειρηματίας;
Αν πρέπει οπωσδήποτε να τα βάλω σε μια σειρά σου λέω λοιπόν ότι πρώτα απ΄ όλα είμαι Οδοντοτεχνίτης, έπειτα Δάσκαλος και τελευταία Επιχειρηματίας. Κι αν θέλεις να στο κάνω ακόμη πιο δύσκολο το ερώτημα σου γράψε ότι μεταξύ τεχνίτη και δάσκαλου προτιμώ τον τιμητικό τίτλο του Οδοντοτεχνίτη. Με ρωτάνε συχνά τι προτιμώ να κάνω, σεμινάρια ή να δουλεύω στο εργαστήριο. Ναι μεν τα σεμινάρια είναι ωραία, γιατί μεταφέρεις γνώση, αλλά αν το δεις σαν προσωπική δημιουργία, πρώτα είναι το εργαστήριο, γιατί απ’ εκεί πηγάζει η γνώση. Χωρίς το εργαστήριο δεν υπάρχει γνώση, άρα ούτε σεμινάρια.
Δεν μπορώ να ετοιμάζω δύο περιστατικά το χρόνο για να τα δείχνω κι αυτό είναι όλο. Αν δεν είσαι κάθε μέρα στον πάγκο, μόλις κάτσεις να δείξεις τη δουλειά σου απομυθοποιείσαι. Εμένα μ’ αρέσει να δουλεύω την ώρα του σεμιναρίου, να παίρνω χρώμα και να προχωρώ με ίσως ελάχιστα λάθη καμιά φορά, τα οποία διορθώνω επί τόπου. Είναι η καθημερινότητά μου γιατί είμαι οδοντοτεχνίτης!
Ζούμε την ψηφιακή εποχή στα εργαστήρια, εσείς πως το αντιμετωπίζετε αυτό;
Είμαι αναλογικός τύπος, πιο παραδοσιακός. Βεβαίως και έχω χρόνια μπει στην ψηφιακή τεχνολογία. Διαθέτω μηχάνημα CAD-CAM, ξέρω να το χειρίζομαι, και το έχω αναθέσει σ’ έναν από τους συνεργάτες μου. Μου αρέσει το καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Βέβαια δε λέω πως δεν χρειάζεται η ψηφιακή τεχνολογία, άλλωστε για φανταστείτε πώς θα φτιάχναμε ζιρκονίες ή άλλες πολλές εφαρμογές χωρίς την ψηφιακή τεχνολογία;
Είναι η εξέλιξη σίγουρα, αλλά από την άλλη τι νόημα έχει να κάνεις έναν τέλειο σκελετό αν δεν υποστηρίζεις και το αισθητικό κομμάτι του; Η φύση σχεδιάζει για εμάς. Την παρακολουθώ και προσπαθώ να την αντιγράψω, να την κατανοήσω και να την αποκωδικοποιήσω. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρχει ισορροπία της ψηφιακής τεχνολογίας με την αισθητική κατάρτιση. Οδοντοτεχνίτη πάντως δεν σε κάνει μόνο του το μηχάνημα.
Αν τελείωνες σήμερα τη Σχολή Οδοντικής Τεχνολογίας σε ποιό εργαστήριο θα επιδίωκες να κάνεις πρακτική;
Συναντώ και μιλάω με πολλούς συναδέλφους, αλλά δεν έχω πάει στα εργαστήρια όλων. Οπότε δεν έχω μεγάλη εμπειρία σε αυτό που με ρωτάς. Προσωπικά, επειδή πέρασα δύσκολα την περίοδο της πρακτικής μου, θα έβαζα κριτήριο πρώτα τον χαρακτήρα του εργαστηριούχου.
Κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου προσπάθησα να γίνω γρήγορος στη δουλειά μου και το κατάφερα. Στόχος μου ήταν να ανοίξω το δικό μου εργαστήριο. Από το 1ο εξάμηνο της σχολής δούλευα. Τελείωσα, έκανα την πρακτική μου και έπειτα άνοιξα το εργαστήριο. Διάβαζα και δούλευα, ενώ δεν θυμάμαι Σαββατοκύριακο που να μη εργάστηκα, είτε στο εργαστήριο είτε βοηθώντας τον πατέρα μου
Ωραία τότε να σε ρωτήσω αλλιώς. Που θα εμπιστευόσουν ένα δικό σου άνθρωπο να κάνει την πρακτική του;
Χαμογελά, προσπαθεί να βρεί τις κατάλληλες λέξεις και προσπαθεί πολύ ευγενικά να απαντήσει χωρίς να παραξηγηθεί.
Ξέρω πολύ καλός στη δουλειά του στο αισθητικό κομμάτι είναι ο Ηλίας Ψαρρής, ο Λεωνίδας Δημητρίου, ο Ανδρέας Χατζημπατζάκης, ο Διαμαντής Τσιφουτάκος και αρκετοί άλλοι φίλοι και εξαιρετικοί συνάδελφοι. Λέω αυτούς που ξέρω και σίγουρα αδικώ κάποιους, όχι όμως σκόπιμα αλλά γιατί δεν τους γνωρίζω.
Ποιά θεωρείς την μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι σήμερα στην καριέρα σου;
Αναμφίβολα το ξεκίνημα του εργαστηρίου. Ξέρεις το έφτιαξα μόνος μου διαμορφώνοντας το γκαράζ του σπιτιού, με βοηθό τον πατέρα μου. Θυμάμαι τότε, ξεκινώντας, είχα βάλει γραμμάτια στον Κ. Ασημάκη Στρούμπο, ο οποίος πραγματικά με βοήθησε όσο μπορούσε, πήρα και λίγα δανεικά από μια θεία μου και με πολύ δουλειά ξεκίνησα. Όταν το τελείωσα ήταν Αύγουστος, θυμάμαι ότι με πήραν οι φίλοι μου να βγούμε και αρνήθηκα ευγενικά γιατί είχα 1.500 δραχμές στη τσέπη και 7.000 στη τράπεζα και δεν με έπαιρνε να χαλάσω δραχμή.
Θυμάμαι την πρώτη εργασία που μπήκε στο εργαστήριο, μια γέφυρα πέντε τεμαχίων. Γιορτή έκανα! Έμεινα στο χώρο αυτό για 13 ολόκληρα χρόνια. Έπειτα μετακόμισα στο νέο εργαστήριο. Αυτό είναι επιτυχία να ξεκινάς κάτι που θέλεις και να τα καταφέρνεις. Αργότερα κάθε δουλειά την φωτογράφιζα, κρατούσα αρχείο και περίμενα την ευκαιρία να βγω εκτός συνόρων, αυτή είναι άλλη μια μεγάλη επιτυχία. Η επιτυχία όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζεις έχει δύο όψεις. Απ’ τη μία πρέπει να προσέχεις να μην εγκλωβιστείς στην τακτική της επανάληψης, λόγω της σιγουριάς που σου προσφέρει. Από την άλλη, όμως, σου δίνει την αυτοπεποίθηση να τολμήσεις πράγματα. Και τόλμησα.
Έβαλα στόχο τα σεμινάρια εκτός συνόρων. Θεωρούσα ότι μέχρι τα Βαλκάνια θα τα κατάφερνα, που να φανταστώ ότι θα περάσω σε Ευρώπη και Αμερική. Ότι θα έρχονταν ομιλίες, μεγάλα συνέδρια ανά τον κόσμο! Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μου παρουσίαση στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ένα από τα μεγαλύτερα στην Αμερική! Πήγα ανασφαλής λίγο για τα Αγγλικά μου και όπως όφειλα ζήτησα συγγνώμη. Τότε ο υπεύθυνος καθηγητής με κοίταξε και μου είπε « Κύριε, δεν θέλουμε τα Αγγλικά σου για την δουλειά σου ενδιαφερόμαστε ».
Με τα ερωτήματα γίνεται η ζωή πιο ενδιαφέρουσα ή με τις απαντήσεις;
Να ξεκινά η ζωή με πολλές ερωτήσεις και λίγο πριν καταλήξεις να έχεις δώσει πολλές απαντήσεις και να χαμογελάς. Η ευχή μου. Γιατί αυτό σημαίνει πως έκανα πολλά και έτσι μπορώ να χαμογελάω. Λίγο πριν τα 50 μου κατάλαβα πως είμαστε εδώ για να δημιουργούμε. Την ζωή πρέπει να την αφήνουμε να μας πηγαίνει εκεί που θέλει γιατί όλα υπάρχει κάποιος λόγος.
Κλείνοντάς την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Νώντα Βλαχόπουλο δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πιο επίκαιρη ερώτηση, από τι άλλο ακόμη να περιμένουμε από αυτόν;
Σίγουρα θα συνεχίσω να παράγω έργο. Η δημιουργία ξυπνά μοναδικά συναισθήματα, αναδύονται ευαισθησίες και δεξιότητες που δεν πιστεύεις πως υπάρχουν μέσα σου. Είναι μια λυτρωτική διαδικασία. Θα συνεχίσω λοιπόν να δουλεύω πολλές ώρες, γιατί με εκφράζει. Δεν δουλεύω για ν’ αγοράσω αεροπλάνα ή κότερα.
Ταυτόχρονα προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή μου χωρίς διαρκώς να σκέφτομαι τη δουλειά. Όμως βαθιά μέσα μου, σου εξομολογούμαι, ότι δεν βλέπω να τα καταφέρνω, γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου. Να σου και κάτι ακόμα; Δεν θα μου άρεσε ένας χαλαρός τρόπος ζωής με πρόγραμμα και ωράριο. Προτιμότερο η απόλυτη ηρεμία ή η απόλυτη τρεχάλα. Γι’ αυτό και δεν ησυχάζω 25 χρόνια τώρα.